idzie do nas nie tracąc czasu.
Ziemistość przyrody przegoniła
ciepłym promykiem uśmiechu
resztki śniegu roztopiła.
Stąpając lekko rozrzuca wdziękiem
wielobarwne kosze bukietów
na przedstawienie budzącej radości życia
w kasie u dzięcioła zabrakło biletów.
Zanurzyła pędzel w paletę miłości
pejzaż namiętnych romansów w sercach zagościł.
Ptaszkom nastroiła gardziołka batutą z rosy
z wdzięczności na jej cześć zaćwierkały
arię czarni wirtuozi śpiewu kosy.
Rozświetla wdziękiem półmrok przedwiośnia
malując obrazy zachwyca urokiem w dniu jej
nadejścia.
Dekorować krajobraz ukończyła
wiatr do tańca zaprosiła.
Tańczą walczyka w rytm cykającego
świerszcza muzyka.
Żurawie kluczem zamknęły bramę zimie
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz