Zagubiona

Stoję na zakręcie
nie wiem,którą z dróg
wybrać.

Iść z wiatrem
nie oglądając się za siebie
czy pod wiatr
uginając pod ciężarem
spadającego konaru zmartwień.

Poddać czy uciszyć
huragan
złych emocji.

Na skrzyżowaniu
sygnalizator wyboru :
- zatrzymać i stać w korku,
  który prowadzi donikąd
- albo pofrunąć z powiewem i dolecieć
do celu!

Carpie diem

Czas zatrzymał
płynącą rzekę młodości
pomarszczył biegnące lata
zamienił je na wyschnięte
koryto starości.

Tafla wody zatrzymała
na powierzchni zapach
upojnych nocy.

Dryfująca kra przypomina
zagubioną tęsknotę
do tamtych lat.

Wskazówek czasu
nie da się cofnąć
żyj i ciesz się daną chwilą.

Zegar biologiczny kiedyś
przestanie bić i zgasi odblask
przeżytych wspomnień.

Daremny trud

W spirali śmierci
czas
upływał nieuchronnie
wybijając
ostatni obrót gasnącej
euforii
mojego


bezsensu.

nic

wśród tysiąca twarzy

nasze spojrzenia

i ten sam smutek w oczach

w zamyśleniu obrazy czarne

od popiołu

na  czerwonym  piasku

rozgrzane dłonie z tatuażem

potępienia

w skrzydłach nietoperzy

ukryłam nocne pragnienia

poranny brzask pachnie tęsknotą

nie mam spokoju w sercu

szczęścia też.

Zawiść

Pogrążony w ciemnościach sztylet
nienawiści zanurzył skażone kolce
głęboko w sam środek silnych
wzruszeń zatruwając powoli
wrażliwość umysłu.

Kolczatka nabita podłością
zaciska pętle wrogości
kłując niechęcią duszę
podatną na bodźce ciernistej
krytyki.

Nie widząc ucieczki przed
zawiścią ludzkich  spojrzeń
delikatność skonała w ramionach
pięknych niezapomnianych przeżyć.

Portret Diany M.

Jesteś żywą barwą
na płótnie
wyobraźni
paletą natchnienia
muzą pędzla.

Olśniewającą plamą
o odcieniu
alabastrowym.

Zachwycającym tłem
pejzażów
zmysłową oprawą
i abstrakcją każdej
wystawy.

W szponach płomieni

Dzika namiętność
spływa krzykiem
z nagich szczytów

w dolinie drżących
ust zatopiła okręt
u wybrzeży nieznanych wód.

Niemoc i wolność

Obudziłam się w środku nocy
moje ciało zastygło w niemocy
w ciemności szukałam pomocy
zamykam oczy
a ono w mroku dalej ze mną się
droczy.

Czuję niepokój,ciało przechodzą dreszcze
czarne myśli kłębią się i uderzają jak ulewne
deszcze.

Krzyczę nikt mnie nie słyszy
ciężkie powietrze do ucha mi dyszy.
Nikt mnie nie słyszy!

Ciało zastyga
serce umiera
a dusza okno do wolności otwiera.

Głusza

Pęknięta struna bolesnym
uzależnieniem od nadmiaru
słów
w ciemnościach dziurawy
krzyk uspokoił galopujące
myśli.

Zagubiona w bez dźwięku
wchodzę w ciszę listopadowych
żółtych liści
milczenie odkryciem prawdy
mojego zawstydzenia.

Zamknąć usta,słuchać innych
tak niewielu z nas posiada
ten cenny skarb.